Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Πέμπτη 31 Μαρτίου 2011

Η ιστορία ενός νεαρού ταξιδευτή από το Βυζάντιο


Κωνσταντινούπολη. Ιούλιος 9Ο1 μ.Χ.
        
          Έχω φτάσει στην Πόλη εδώ  και  ένα χρόνο και ακόμα δεν έχω συνηθίσει την φασαρία του λιμανιού και τις φωνές των εμπόρων. Με λένε Κοσμά. Γεννήθηκα στην Κόρινθο από μια οικογένεια που ασχολείται με την σηροτροφία. Εκτρέφουμε μεταξοσκώληκες και παράγουμε το καλύτερο μετάξι,  έτσι λέει ο πατέρας μου. 
           Ο πατέρας μου είναι ο Πέτρος Ευγενικός και είναι αξιοσέβαστο μέλος της συντεχνίας . Πιστεύει ότι η δουλειά του είναι η μόνη δουλειά που αξίζει . Τα μεταξωτά της Κορίνθου, λέει ο πατέρας μου, είναι καλύτερα από αυτά της Θήβας ή της Πάτρας και πουλιούνται στην καλύτερη τιμή . Βέβαια, λέει  ότι το κέρδος είναι λίγο γιατί όλα  τα ελέγχει το κράτος, όμως είμαστε ασφαλείς και κανείς δεν μπορεί να εκμεταλλευτεί τον κόπο μας. Δουλεύει σκληρά μαζί με τα μικρά αδέλφια μου και τους δούλους και πιστεύει στο νόμο και πάνω απ’ όλα στο Θεό.

              Η δική μου δουλειά ήταν να μαζεύω φύλλα μουριάς αφού αυτά είναι το πιο απαραίτητο υλικό για να μαζεύουμε το μετάξι και να μπορούμε να το στέλνουμε σε όλο τον κόσμο.  Εγώ δεν συμφωνούσα  με τον πατέρα μου , ποτέ δεν μου άρεσε η δουλειά στο εργαστήριο και κάθε φορά που άκουγα να φτάνει ο φοροεισπράκτορας από την πόλη σκεφτόμουν ότι δεν θέλω να περάσω έτσι όλη την ζωή μου. Ο πατέρας μου  λέει ότι «η οκνηρία οδηγεί στο έγκλημα» (είναι λόγια  του Λέοντα Ίσαυρου από το βιβλίο του η Εκλογή), όμως εγώ δεν ήμουν τεμπέλης.   Εγώ ήθελα να γίνω ακρίτας. Αυτό το όνειρο είχα. Ξέρω ότι οι ακρίτες ζουν πολύ επικίνδυνα και δύσκολα. Θα έπρεπε να ζήσω μακριά στην περιοχή του Πόντου ή της Καππαδοκίας, κυνηγώντας τους Σαρακηνούς και να φυλάω τα σύνορα από τους κλέφτες . Όμως ο πατέρας μου δεν ήθελε ούτε να το ακούσει. Εγώ ήθελα περιπέτεια και δράση. Αγαπούσα το σπαθί μου  και το άλογο μου και δεν σκεπτόμουν  τίποτε άλλο. Τον  παρακαλούσα  κάθε μέρα και προσευχόμουν  στο Θεό, όπως με έχει μάθει η μάνα μου  η Θεανώ, για  να καταφέρω να φύγω από την Κόρινθο .
               Κι έτσι έγινε. Όταν το καράβι του θείου μου του Ανδρόνικου Ευγενικού έφτασε στο λιμάνι, για να πάρει την νέα παραγωγή μεταξιού, έτρεξα και τον παρακάλεσα να με πάρει μαζί του. Από τότε και πριν φτάσω στο λιμάνι της Κωνσταντινούπολης, ταξίδεψα στην Δύση και στην Ανατολή, βοηθώντας στη μεταφορά των εμπορευμάτων και πουλώντας σιτάρι, λάδι, μέλι ,κρασί και μετάξι.  Ο θείος μου είναι μεγάλος έμπορος και η ζωή μου κοντά του  είναι πολύ διαφορετική από αυτή που ήξερα στο σπίτι μου. Είδα όλα τα λιμάνια της Μεσογείου και παρά το τον φόβο των Σαρακηνών πειρατών, φτάσαμε πολλές φορές έως τον Εύξεινο Πόντο με  το φορτίο μας γεμάτο μπαχαρικά και βότανα ακόμα και χαλιά από την Περσία .  
              Καμιά φορά λέω στον θείο μου ότι ακόμα και τώρα θέλω να γίνω ακρίτας και γελάει . Μπορώ, λέει, να πολεμώ τους Σαρακηνούς από το πλοίο και να φροντίζω να φτάνουν στην Πόλη όλα τα αγαθά του κόσμου.  Όμως,  όπου και αν ταξιδεύουμε, όταν το καράβι μας φτάνει στην Πόλη, καταλαβαίνω γιατί είναι η πιο σημαντική, η πιο δυνατή πόλη στο κόσμο! Έχει τα πιο ψηλά τείχη και τέσσερα λιμάνια  για όλα τα εμπορικά πλοία.  Όταν περπατάω στην αγορά βλέπω ανθρώπους από την Ινδία να κουβαλούν παράξενα μπαχαρικά , Ρώσους που κατεβαίνουν από τον Δνείπερο κουβαλώντας γούνες και παστά ψάρια , Σλάβους που πουλούν κεχριμπάρι ξύλο και μέταλλα , μαγαζιά με υφάσματα από την Κίνα και ρύζι από την Ανατολή.   Η Πόλη, όμως, όταν βγαίνω από την φασαρία του λιμανιού και προχωρήσω μετά την μεγάλη αγορά, είναι η πιο όμορφη πόλη που έχω δει. Η εκκλησία της Αγίας Σοφίας φαίνεται τεράστια και μεγαλόπρεπη. Περνάω ώρες και θαυμάζω τα μνημεία στο περίβολο του ναού , χαζεύω τα παλάτια,  τα μνημεία και τα θέατρα και βέβαια κοιτάζω τους κατοίκους της πόλης.   Τώρα πια ο πληθυσμός έχει αυξηθεί πολύ. Χιλιάδες σπίτια απλώνονται γύρω - γύρω. Μαζί με τους Αρμένιους και τους κατοίκους από άλλες περιοχές όπως Αντιόχεια, Τραπεζούντα , Σμύρνη και  τους ξένους επισκέπτες η Πόλη δεν ησυχάζει ποτέ . Τα λουτρά , οι αποθήκες και τα παζάρια είναι πάντα γεμάτα. 
             Αυτή είναι η ζωή μου τώρα. Είμαι ο Κοσμάς Ευγενικός και είμαι δεκαέξι ετών. Θέλω ακόμα να γίνω ακρίτας, όμως, δεν παραπονιέμαι  που δεν έγινα γιατί μπορώ και ταξιδεύω στην πιο μεγάλη θάλασσα φτάνοντας στην άκρη του κόσμου . Είμαι πολίτης της πιο ισχυρής αυτοκρατορίας και ο Θεός με προστατεύει.

                                                                                                Παπέλης Δημήτρης
                                                                                                                                    Β 3
                                                                 11/1/2011
Πηγές :
-www.ehw.gr/ - Η εμπορική δραστηριότητα στην Κωνσταντινούπολη
-www. hellinon.net/Emporio.htm – Το εμπόριο τον καιρό της Ρωμηοσύνης
-www.agiasofia.com/ - Η οικονομική ζωή της Βυζαντινής αυτοκρατορίας
Βιβλίο « Η καθημερινή ζωή στο Βυζάντιο» του Ζεράρ Βαλτέρ

1 σχόλιο:

ΜΠΑΛΙΑΜΗ ΔΗΜΗΤΡΑ είπε...

Μπράβο Δημήτρη!!Εξαιρετικό το κείμενό σου.Συνέχισε την καλή δουλειά.
Μπαλιάμη Δήμητρα.